Дар чанд рӯзи охир мо муштариёни хориҷиро, ки ба ширкати мо бо таваҷҷӯҳи зиёд омада буданд, истиқбол гирифтем ва онҳоро бо шавқу завқи баланд истиқбол мекунем.
Ширкати мо мизоҷони кӯҳнаеро, ки ба дидани ширкати мо омадаанд, қабул кард.Директори генералии корхонаи мо онҳоро самимона истиқбол намуда, шахсан пазироӣ намуда, бо маҳсулоти гуногуни кишоварзии корхонаамон муфассал шинос намуд.Пас аз тамошо харидорон ба махсулоти корхона бахои баланд доданд.Хидмати инноватсионӣ ва дилчасп ба маҳсулоти ширкати мо таваҷҷӯҳи зиёд ба вуҷуд овард ва интизори идомаи ҳамкориҳои дарозмуддат бо ширкати мо мебошад.
Дар дили худ миннатдор бошед ва дар амал хидмат кунед.Муомилот танҳо нуқтаи ибтидоӣ аст, хидмат интиҳо надорад!
Эътироф шудан як навъ хушбахтӣ, боваринок будан як навъ масъулият аст.Дар роҳи рушд маҳз дастгирии шумо ба мо ҳавасмандӣ мебахшад, ки пеш равем.Мо мехоҳем ба мизоҷони нав ва кӯҳнаи худ барои эътимод ва дастгирӣ ба мо ташаккур гӯем.Ояндаи дурахшон аст ва мо пеш рафта истодаем.ДУРУСТ!